Dyktanda

„Wątróbka z cebulką krótko smażona, byle nie gorzka od żółci, jest zakąską doskonałą. Aby ją przyrządzić, należy kupić samochód i pędzić nim póty, aż się kogoś przejedzie. Wątróbkę, nieboszczykowi niepotrzebną, z wnętrzności wyjmujemy i wkładamy do lodówki. Trupa wyrzucamy lub stawiamy w zbożu jako stracha na wróble. Z wątróbki osób starszych tylko pasztet się udaje, ponieważ jest łykowata. Najlepsze są wątróbki młodych chłopców jeżdżących zwykle na rowerze”. Nieprawdaż?

„Dyktanda”, a właściwie „Dyktanda, czyli… w jaki sposób wujek Staszek wówczas Michasia – dzisiaj Michała – uczył pisać bez błędów” to krótkie historyjki pełne czarnego i absurdalnego humoru rodem ze światów Rolanda Topora, z dodatkiem ironii, składające się z ortograficznych pułapek. Stanisław Lem pisał je w 1970 roku dla swojego siostrzeńca, by sprawdzać jego językowe umiejętności i czy Michaś wie, gdzie „u”, a gdzie „ó” postawić. Spektakl krakowskiego Teatru BARAKAH jest próbą odnalezienia teatralnego wyrazu dla owych „u”, „ó”, a do tego „ż”, „rz” i jeszcze świetniej w akustyce starej żydowskiej mykwy wybrzmiewających „dź” oraz złożeniem w całość na pozór niepowiązanych ze sobą wizji autora „Solaris”.

autor: Stanisław Lem
reżyseria i adaptacja: Ana Nowicka
muzyka: Maciej Jabłoński
scenografia: Monika Kufel
kostiumy: Kajetan von Kazanovsky
choreografia: Tomasz Foltyn
przygotowanie muzyczne: Ana Nowicka
obsada: Monika Kufel, Małgorzata Zawadzka, Paweł Plewa, Paweł Wolsztyński